باورش سخته که تو یه جمع که همه کمِ کم فوقِ لیسانسو دارن و افه روشنفکری رو خوردن هستشو تًف کردن، یکی برگرده بگه مهمترین فاکتور برا خانوما تو خریدِ ماشین رنگش هست و بقیه هم به شدت تأییدش کنن. حالا میدونم به تحصیلات نیست ولی یه کم هست (این جمله خیلی فلسفی بودا، برید تو کارش)ش
الان از دستِ خودم ناراحتم که چیزی بهش نگفتم و اومدم دارم تو بلاگ غر میزنم. اونجا فقط ساکت زول زدم بهش که یعنی نو کامنت :| ولی فکر می‌کنم کافی نبود
یکی از عوارضِ جانبیِ استرسِ مداوم، بیقراریِ بعدشه. الان بعد از یک سال و نیم همه چیز خوب شده و یه روالِ عادی پیدا کرده. ولی حالم خوب نیست. شبها نمیتونم بخوابم.همش دنبالِ یه چیزی می‌گردم که به خودم استرس بدم
مثلا از ۵۰ تا نقطه‌ی نموداری که باید بکشم، یکیش ۱ انگستروم با جایی که باید باشه فاصله داره (بله دقیقا ۱ انگستروم) و من تا شب فکر می‌کنم که تو زندگی‌ِ علمیم چه اشتباهی کردم که نمودارم باید این شکلی بشه. به هر چیزِ کوچیک و بی ربطی گیر میدم. همه چیز عصبیم میکنه. بد اخلاقم. بی حوصلم
خلاصه خیلی بد شدم این روزا
شاید هم یک فازی باشه و خودش بگذره، بره
نمیدونم
