از آدمی که موقعِ درس دادن همش به این فکر میکنه که دانشش رو به رخِ تو بکشه، نمی‌شه چیزی یاد گرفت. اون معلمی خوبه که موقعِ درس دادن بفهمه که الان وقتِ خود نمایی نیست و هدفش واقعا یاد دادن و فهموندنِ اون چیز به شاگردش باشه
اینو برای خودم نوشتم، که اگه یه روز خواستم به کسی چیزی یاد بدم، یکی نشم مثل اکثر آدمایی که تو گروه‌های مختلف علمی میبینم که در انتقالِ دانششون به بقیه انقدر ضعیف هستن
یک مشکلی که سیستم آموزشی ایران داشت (شاید جاهای دیگه هم این مشکل باشه، ولی من چون فقط تو ایران سرِ کلاس رفتم و آموزش دیدم میگم ایران. منظورم این نیست که این مشکل مختص ایران هست. انقدر بدم میاد از اینا که یه بند مینویسن ایران فلان جوره، یا ما ایرانیا فلان رفتارِ غلط رو داریم و هی منفی بافی می‌کنن راجع به ایران و ایرانی. بابا همهٔ ملتها این چیزارو دارن.) ...غ
اصلا دیگه دلم نمیخواد راجع به اون مشکلِ سیستمِ آموزشیِ ایران بنویسم
امروز یه حسِ عجیبی دارم. به جز اینکه سرم خیلی درد میکنه البته. تازگیها فهمیدم که حوصلهٔ خودم رو اصلا ندارم و این خیلی چیزِ بدی هست. بده چون آدم هرازچندگاهی باید از خودش بپرسه: خوبی؟ خوشحالی؟ از زندگی راضی هستی؟ مشکلی نداری؟ باید بپرسی و با حوصله به جوابهای خودت گوش کنی. همونطور که روزانه برای آدمهای دور و برت این کار رو انجام میدی. اگه نپرسی و گوش ندی یه روز پامیشی و میبینی از اون چیزی که تهِ دلت می‌خوای باشی خیلی دوری
همین
یادمه سرِ هر کلاسی میشستم یه بند به ساعت نگاه می‌کردم که کی تموم می‌شه. نمیدونم چم بود، اون بیرون چه خبر بود یا دنبالِ چی بودم که یه لحظه هم حوصلهٔ نشستن سرِ کلاس رو نداشتم. به جز یک سری کلاسِ خاص، هفت سال زندگی دانشجوییِ من اینجوری گذشت. الان دیگه هرچی بخوام یاد بگیرم خودم باید بخونم، دیگه خبری از اون کلاسها نیست
امروز صبح که سوارِ اتوبوس شدم بیام دانشگاه، تصادفی وقتی بود که همه میخوان برن سرِ کلاس و اتوبوس خیلی شلوغ بود. فک کردم که چقدر دلم می‌خواد برگردم به اون دوران و برم سرِ کلاس‌های مختلف و نگرانِ وضع سیاسی و روابطم با آدما و نمره و حلت و دفتر مجله و هیچ چیزِ دیگه‌ای نباشم. و دیگه هی به ساعتم نگاه نکنم
به هر حال تجربه همهٔ اون سالها به دردم خورد و شاید برای رسیدن به جایی که الان هستم تک تکِ اون اتفاقها لازم بود
بعد از یک دوره سرگردانی مثلِ اینکه کم کم دارم یک جا مستقر میشم و اوضاع داره مرتب می‌شه. همهٔ ما یک جورهایی سعی می‌کنیم همچین دوره‌هایی برامون پیش نیاد. دوست داریم همه چیز پیشبینی شده و قابل کنترل باشه. میترسیم از اینکه ندونیم فردا چی می‌شه، ندونیم ۱ ماه بعد ۱ سال بعد کجائیم. ولی آخرش میبینی خیلی از چیزهایی که یاد گرفتی مالِ همین دوره‌های سرگردانیه
یه مثالی که شاید به نظر بی ربط بیاد ولی برای من الان خیلی ملموسه مواجه شدن با یک مبحثِ علمی‌ِ جدیده. وقتی شروع میکنی، با حجم زیادی از نگاشتمان :) روبرو میشی که نه میتونی تحلیلش کنی نه بفهمیش، و حسابی بین زمین و آسمون آویزون هستی. تو این سرگردانی یه سرک به کتابها می‌کشی، نت‌هایی که قبلا نوشتی رو زیر و رو میکنی و مقاله‌های مرتبط رو تند تند میخونی و حواست نیست که همین سرگردانی (و تو سر و کلهٔ خود زدن) تورو میرسونه به جایی که دیگه راه برات روشنه و آروم میگیری
چیزی که در این میان فراموش شده چیه؟ اگه گفتین؟ اینکه انقدر که عجله داری به اون نقطه امن برسی، لذت بردن از اون لحظه‌هایی که از جهلِ کامل واردِ یک دنیای جدید شدی یادت میره
همه چیز دنیا سر جاشه و همه دارن مثل قبل زندگیشونو می‌کنن. یه اتفاقی میفته و برای تو دیگه هیچ چیز سر جاش نیست. اینجاس که می‌فهمی مهم نیست که تو دنیا چه خبر باشه، مهم اینه که حس تو به زندگی چیه. همین حالا به جای کار کردن رو این حس هی برو بدو دنبال چیزای بی ربط
