از پارسال تاحالا هر بار که یه حرکتی شده، دو روز خوشحال بودیم و بعدش زدیم تو فاز اینکه بابا این کارا نتیجه نداره، دیگه چه قدر بریم تو خیابون و این جور حرفا. ما انقدر باید این کار رو تکرار کنیم (به همین شکل یا شکلهای دیگه) تا یک روزی و یک جایی اون چیزی که باید، زاده بشه. دنبال روز و مکان و آدم خاصی نباید بگردیم. اون تولد یا هر چیزی که اسمشو میخوایم بگذاریم، به همون شکلی که باید و در زمان مناسب اتفاق میافته. این رو بیشتر برای خودم نوشتم. برای روزهایی که ناامید میشم و یادم میره که همهٔ ما بخشی از جریانی هستیم که همواره در حرکته حتا اگه گاهی این حرکت خیلی کند به نظر بیاد
